Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009



Να πάλι εδώ με το ίδιο θέμα. Δεν είναι ο φόβος ,είναι η αγωνία της πλευράς εκείνης των πραγμάτων που νομίζεις ότι γνωρίζεις καλά,ρυθμός,αρμονία,μέτρο,πώς είπατε?Τι είναι αρμονικό και τι καταλαβαίνω σαν αρμονία έχει να κάνει με το πώς και που απέκτησα,διαμόρφωσα,τις αισθητικές μου ανησυχίες Αβορίγινες και Ιταλοί θα έχουν την ίδια αισθητική πλήρωση από ένα έργο του Leonardo?Ένα έργο του Pollock θα ενοχλούσε με την ανατρεπτική του διάθεση,αυτή η ενόχληση είναι το ίδιο σημαντική με την ευχαρίστηση,εεεε;Κρύβει ο πόνος ηδονή,ο φόβος χαρά...σώμα και αίμα κυρίου...πως είναι δυνατό αλλάζουν σχήμα και ουσία απ' τη μια στιγμή στην άλλη. http://www.ibiblio.org/wm/paint/auth/pollock/Μετουσίωση η φιλοσοφική λίθος;

2 σχόλια:

  1. [Να πάλι εδώ με το ίδιο θέμα. Δεν είναι ο φόβος ,είναι η αγωνία της πλευράς εκείνης των πραγμάτων που νομίζεις ότι γνωρίζεις καλά,ρυθμός,αρμονία,μέτρο,πώς είπατε? Τι είναι αρμονικό και τι καταλαβαίνω σαν αρμονία έχει να κάνει με το πώς και που απέκτησα,διαμόρφωσα,τις αισθητικές μου ανησυχίες Αβορίγινες και Ιταλοί θα έχουν την ίδια αισθητική πλήρωση από ένα έργο του Leonardo? ]

    Ενδεχομένως και να έχουν (... έστω και σε ατομικό επίπεδο). Δε μπορούμε να είμαστε απόλυτοι με τη συναισθηματική νοημοσύνη του ανθρώπου, έχοντας μάλιστα σαν βάση κάποια ελλιπή στατιστικά στοιχεία. Άλλωστε, ούτε όλοι οι Ιταλοί "θα έχουν την ίδια αισθητική πλήρωση από ένα έργο του Leonardo". Αντιστρέφοντας την άποψη, σας θυμίζω τα αφρικανικής εμπνεύσεως έργα του Μαρσέλ Γιανκό, του καλλιτεχνικού κινήματος των ντανταϊστών. Όπως συνέβη κι ένας "πολιτισμένος" καλλιτέχνης βρήκε την "αισθητική πλήρωσή" του σε "πρωτόγονα" ανθρώπινα κατασκευάσματα, μπορεί να συμβεί και το αντίθετο. Είναι λίγο υπεροπτικό να το αποκλείουμε αβρόχοις ποσίν, εντούτοις συμβαίνει κι είναι, νομίζω, κατανοητό, ακόμα κι αν δεν είναι καθολικά αποδεκτό. Το Σωκρατικό "Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα" είναι πολύ σημαντική ρήση, δεδομένου ότι δεν έχουμε προχωρήσει - ως ανθρωπότητα- και πολύ απ' αυτό. Άν ρωτήσουμε έναν μέσο άνθρωπο "πόσο κάνει ένα κι ένα" το πιο πιθανό είναι πως θα μας απαντήσει με σιγουριά "δυο". Την ίδια απάντηση θα πάρουμε ενδεχομένως κι από κάποιους επιστήμονες και κάποιους καλλιτέχνες. Δεν αποκλείεται όμως, ορισμένοι (...ίσως στον αγώνα τους να πείσουν οτι παίρνουν πολύ σοβαρά την τέχνη και την επιστήμη τους) να αμφιβάλουν ακόμα και γι αυτό! Και φυσικά, δεν πρόκειται για κάτι που έχει να κάνει τόσο με τις μαθηματικές γνώσεις του καθενός, όσο με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Όντως, η αμφιβολία γεννά την έρευνα και η έρευνα με τη σειρά της κινεί τους μηχανισμούς της εξέλιξης. Η ίδια αμφιβολία όμως, μπορεί να γίνει τροχοπέδη, αν ακόμα και απλά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα και μονίμως προς διερεύνηση. Κάποτε η επιστήμη ή η τέχνη (... θα έλεγα μάλιστα πως ισχύει για όλες τις δραστηριότητες του ανθρώπου) καταλήγουν σε αξιωματικά συμπεράσματα, για να προχωρήσουν σε άλλα, δυσκολότερα ερωτήματα. Δεν ανήκουν όλα στη σφαίρα της αποκλειστικά ατομικής θεώρησης... αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε και θα τριγυρνούσαμε σε ημίτρελη κατάσταση διερωτώμενοι ακόμα "πόσο κάνει ένα κι ένα".
    Και μια και μας πήρε το ποτάμι, νομίζω πως το "καταλαβαίνω" είναι πολύ πιο κοντά στη γνώση απ' ότι το ίδιο το "γνωρίζω". Αυτός που απλώς καταλαβαίνει, δε θα προσπαθήσει ποτέ να επιβάλει την αλήθεια του, εν αντιθέσει μ' εκείνον που ισχυρίζεται ότι γνωρίζει την αλήθεια. Με τον δεύτερο -ακόμα κι αν είμαι εγώ αυτός- είναι αλήθεια πως η ελευθερία του μυαλού μου κινδυνεύει. Τον πρώτο όμως - επίσης αν πρόκειται για τον ίδιο μου τον εαυτό- τον εμπιστεύομαι ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κάτι ακόμα, αν και βλέπω ότι έχετε νέα ανάρτηση...
    [Ένα έργο του Pollock θα ενοχλούσε με την ανατρεπτική του διάθεση,αυτή η ενόχληση είναι το ίδιο σημαντική με την ευχαρίστηση,εεεε;Κρύβει ο πόνος ηδονή,ο φόβος χαρά...σώμα και αίμα κυρίου...πως είναι δυνατό αλλάζουν σχήμα και ουσία απ' τη μια στιγμή στην άλλη. Μετουσίωση η φιλοσοφική λίθος;]

    Δεν αλλάζουν σχήμα, απλά το κάθε τι -εν προκειμένω, το κάθε συναίσθημα- υπάρχει σε αλληλεπίδραση με κάποιο άλλο, συνήθως μάλιστα ορίζεται σε σχέση μ' αυτό. Ο φόβος εμπεριέχει τη χαρά της υπερνίκησής του και ο πόνος την ηδονή της έκφρασής του. Όταν νικώ το φόβο μου, δεν είναι πια ο ίδιος... μετριάζεται. Ομοίως κι όταν εκφράζω τον πόνο μου μ' έναν τρόπο που μ' ανακουφίζει. Όταν ηδονίζομαι με τον πόνο μου αυτόν καθ' αυτόν, το μόνο που αναζητώ είναι η πρόκληση του ίδιου πόνου και η διαρκής επανάληψή του. Αυτό η ψυχιατρική επιστήμη το ονομάζει διαστροφή...
    Κάποιοι δημιουργοί επισημαίνουν το παράλογο, το ανορθόδοξο, το κακό ή το άσχημο αν θέλετε, ελπίζοντας στην κατάργησή του. Κάποιοι άλλοι θεωρούν πως μόνο αν ωραιοποιήσουν μια κατάσταση μετριάζεται σταδιακά ο φόβος και ο πόνος. Κάποιοι πάλι καταφεύγουν σε υπερβολές, διογκώνοντας το συναίσθημα... ξεχειλώνοντάς το στα όριά του, η υπέρβαση των οποίων, αν το καλοσκεφτούμε, τείνει προς την ανυπαρξία αυτού που "υπηρετούν".

    ΑπάντησηΔιαγραφή